Τις απίστευτα δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν οι ηρωικοί άνδρες του Ελληνικού Στρατού που επάνδρωναν τα 21 συνολικά οχυρά της γραμμής Μεταξά κατά τη διάρκεια της γερμανικής επίθεσης της 6ης Απριλίου έρχεται να επιβεβαιώσει και η μαρτυρία ενός Γερμανού πιλότου του Heinz Migeod ο οποίος σε συνέντευξη που παραχώρησε το 2010 αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην επίθεση στη γραμμή Μεταξά.
Οι υπερασπιστές των οχυρών χωρίς καμία αεροπορική κάλυψη, με αποτέλεσμα τα Stuka να δρουν πρακτικά ανενόχλητα ήταν εκτεθειμένοι στο εναέριο σφυροκόπημα των Γερμανών επί τρεις συνεχόμενες ημέρες από τα Stukas τα οποία άφηναν το φορτίο του από ύψος μόλις 400 μέτρων ακριβώς επάνω στην οροφή του οχυρών προκειμένου να δημιουργήσουν ρήγματα τα οποία παγίδευσαν στη συνέχεια οι άνδρες του γερμανικού μηχανικού για να ανοίξουν διόδους.
Η ηρωική αυτή αντίσταση των Ελλήνων μαχητών των οχυρών καθήλωσε τη γερμανική επίθεση επί τρεις και πλέον ημέρες και στοίχισε στους Γερμανούς μεγάλες απώλειες. Και πως άλλωστε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς αφού όπως είχε πει και ο τότε διοικητής του Ρούπελ Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος «Τα οχυρά δεν παραδίδονται καταλαμβάνονται»
Ο Heinz Migeod είναι ένας πρώην πιλότος της Luftwaffe ο οποίος από το 1938 που κατατάχτηκε μέχρι και 1942 πήρε μέρος σε όλες πρακτικά τις επιχειρήσεις στο δυτικό μέτωπο, τα Βαλκάνια, τη μάχη της Κρήτης, τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Το 1942 πιάστηκε αιχμάλωτος και μρεταφέρθηκε στιν Καναδά μέχρι και το 1947 ενώ το 1974 μετανάστευσε στη Ν. Αφρική όπου ζει μέχρι και σήμερα.
Στο βίντεο που ακολουθεί ο Migeod περιγράφει την εμπειρία του από τη μάχη των Οχυρών της γραμμής Μεταξά πετώντας ένα Ju-87D3 Stuka
«Ήμασταν σύμμαχοί με τους Βούλγαρους οι οποίοι μας είχαν επιτρέψει να έρθουμε στη χώρα τους, και από εκεί από το μικρό αεροδρόμιο στο Πέτριτς βόρεια από τη γραμμή Μεταξά η οποία είχε κατασκευαστεί κοντά στα βουνά της Ροδόπης κοιτώντας προς την πλευρά της Βουλγαρίας, ξεκινήσαμε τις επιθέσεις στα οχυρά. Καταφέραμε να περάσουμε, αλλά ήταν μια πολύ μοντέρνα για την εποχή της διάταξη οχυρών, ανώτερη από αυτή της γραμμής Μαζινό και σφυροκοπούσαμε τα οχυρά αυτά για αρκετές ημέρες. Πετούσαμε 5 με 7 αποστολές την ημέρα μερικές φορές. Ο κάθε πιλότος της Μοίρας είχε αναλάβει την προσβολή ενός συγκεκριμένου οχυρού της γραμμής Μεταξά, έχοντας τη φωτογραφία του συγκεκριμένου οχυρού δεμένη στο πόδι του μπορώντας έτσι να συγκρίνει την εικόνα με αυτό που έβλεπε προκειμένου να κτυπήσει ακριβώς το στόχο που του είχε ανατεθεί. Τα στρατεύματα στο έδαφος βρίσκονταν σε πολύ κοντινή απόσταση από το κάθε οχυρό. Εμείς είχαμε σαν αποστολή να ρίξουμε τις τρείς βόμβες που συνήθως μεταφέραμε ακριβώς στην οροφή του οχυρού αλλιώς έπρεπε να απαγκιστρώσουμε αμέσως και να δοκιμάσουμε νέα βύθιση.Μόλις πετυχαίναμε το στόχο αμέσως οι στρατιώτες που ήταν κοντά έτρεχαν και έριχναν μέσα από τις ρωγμές που είχαν προκαλέσει οι βόμβες ένα είδος εκρηκτικού (το χαρακτηρίζει ως κοκτέιλ μολότοφ) και το οχυρό ήταν έτοιμο προς κατάληψη. Αυτό συνέβαινε σε κάθε οχυρό και από τη Σμηναρχία μας ήταν τουλάχιστον 30 αεροσκάφη στον αέρα συνεχώς. Έτσι κατά κάποιο τρόπο η γραμμή Μεταξά «από-οχυροποιήθηκε» και τα στρατεύματά μας έμπαιναν μέσα στα οχυρά και τα καταλάμβαναν. Ήταν πολύ κουραστικό να βυθίζεις και να παίρνεις ύψος συνέχεια έως και 5 φορές την ημέρα και στο τέλος της ημέρας ήμασταν εξαντλημένοι. Κανονικά το ύψος των επιθέσεων πραγματοποιείτο από ύψος 3000 μέτρων περίπου αλλά επειδή τα οχυρά ήταν σε ύψος περίπου 800 μέτρων πηγαίναμε λίγο ψηλότερα και μετά βυθίζαμε προς τον στόχο, εξαπολύοντας τις βόμβες περίπου στα 400 μέτρα πάνω από το στόχο και μετά κάτω στην κοιλάδα όπου ήταν και η βάση μας.»
πηγή
