Αν καθίσουμε και σκεφτούμε πόσο χρόνο έχουμε φάει περιμένοντας αυτό το πολυπόθητο μήνυμα απ’ το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, ο χρόνος που έχουμε χάσει θα αποδειχθεί τρομακτικά μεγάλος. Ένα μήνυμα το οποίο ήθελες όσο τίποτα να το δεις να εμφανίζεται στην οθόνη σου, για αυτό άλλωστε ξεκλείδωνες και κλείδωνες συνεχώς το κινητό σου νευρικά.
Γι’ αυτό περίμενες σαν ζόμπι κάθε βράδυ υιοθετώντας το ωράριο των βρικολάκων πάνω απ’ τη συνομιλία σας, περιμένοντας να εμφανιστεί αυτό το πράσινο κουμπάκι. Μόλις εμφανιζόταν, ταραζόσουν. Καμιά φορά μάλιστα ξεκινούσες να γράφεις κιόλας, μπας και το δει το άλλο το αναίσθητο το πλάσμα και φιλοτιμηθεί να σου στείλει. Κλείνεις τα μάτια σου για μια στιγμή, τα ανοίγεις πάλι, και τι βλέπεις; «Ενεργός πριν από ένα λεπτό».
Ήταν άνθρωποι πάνω στους οποίους πόνταρες και στο τέλος σε απογοήτευσαν, είτε σου έδωσαν το δικαίωμα να τους εμπιστευτείς είτε όχι. Ήταν άνθρωποι που ή το μήνυμα που σου έστειλαν δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενες, ή πολύ απλά δε σου έστειλαν ποτέ.
Κάπως έτσι λοιπόν, επειδή έφαγες κι εσύ, βρε παιδί μου, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα πολλές φορές τα μούτρα σου –χαρά στην υπομονή και στο κουράγιο σου–, λες ένα «δε γαμιέται» και παίρνεις ένα break. Μακριά από δράμα, μακριά από γκομενιλίκια και κυρίως, μακριά από ξενύχτια πάνω από ένα τηλέφωνο.
Focus στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής σου, κι ό,τι καλό έρθει καλοδεχούμενο θα ‘ναι. Είπαμε, ούτε μέσα θα κλειστείς ούτε μαύρα θα τα βάψεις, όμως σίγουρα δε θα ακολουθήσεις την ίδια τακτική με πριν: να δένεσαι και να κολλάς τόσο νωρίς.
Όταν λοιπόν δεν περιμένεις κανένα μήνυμα, νιώθεις ήδη πιο ελεύθερος και χαρούμενος ταυτόχρονα. Καταρχάς, δεν επιτρέπεις να εξαρτηθεί η διάθεσή σου απ’ το αν ο άλλος θα σου στείλει «καλημέρα» ή «καληνύχτα». Ωραία κι αυτά τα γλυκούλικα, δε λέω, αλλά μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά. Ότι τι; Αν δε σου πει καλημέρα δε θα πάει καλά η μέρα σου, ή αν δε σου πει καληνύχτα θα δεις εφιάλτη; Έλα, σε παρακαλώ.
Εξίσου σημαντικό με το να μην είσαι πάνω από ένα κινητό συνέχεια, είναι το γεγονός ότι την κάθε σου στιγμή τη ζεις. Θα είναι ο γνωστός που θα δεις στο δρόμο; Η προσοχή σου στο μάθημα, στη δουλειά; Η συγκέντρωση στο διάβασμά σου, στο τι σου λέει ο κολλητός; Όλα αυτά τα ζεις και το μυαλό σου είναι εκατό τοις εκατό εκεί, καθώς δεν ελέγχεις κάθε τρεις και λίγο το inbox σου. Είσαι εκεί δηλαδή για τους δικούς σου ανθρώπους, κι αυτή τη φορά πραγματικά εκεί. Κι ανάθεμα, πόσο όμορφο είναι αυτό και πόσο σου έλειψε.
Έτσι, κάθε έξοδο που κάνεις με την παρέα σου την ευχαριστιέσαι στο φουλ. Δε ζητάς το wi-fi του μαγαζιού ούτε τα δεδομένα σου ανοίγεις για να είσαι online. Δε σε νοιάζει πια να κάνεις εσύ check-in –ή κάποιος φίλος σου για να μην καρφωθείς–, καθώς δε σε ενδιαφέρει να μάθει κάποιος
συγκεκριμένα τι κάνεις, πού είσαι, πόσο «καλά» περνάς και με ποιους. Να κι αν το μάθει, να κι αν δεν το μάθει, που λέει κι ο λαός.
Δεν ανεβάζεις συνεχώς τραγούδια που ακούγατε μαζί όταν είναι online, και δεν κοιτάζεις στη selfie σου καν αν σου έκανε like ή όχι. Δεν τσεκάρεις προφίλ, δεν τσεκάρεις τίποτα. Κάθε φορά που ακούς τον ήχο εισερχόμενου μηνύματος, δεν τρέχεις σαν τρελός να δεις από ποιον είναι. Τελειώνεις πρώτα αυτό που ήδη έκανες, και μετά ανοίγεις το μήνυμα.
Συνειδητοποιείς πια πόσο πίσω μπορεί να σε πάει μια αβέβαιη, τοξική κατάσταση. Γιατί κάθε αβέβαιη κατάσταση είναι τοξική για σένα, για τον καθένα. Κοιτάς λίγο πίσω στο άμεσο παρελθόν και βλέπεις πόσο ψεύτικος είχες γίνει, πόσο έχανες την ίδια σου τη ζωή, και πώς άφησες τα καπρίτσια κάποιου να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού σου.
Γι’ αυτό είναι ωραίο να μην περιμένεις κανένα μήνυμα από κανέναν. Με αυτόν τον τρόπο, παίρνεις πίσω την ανεξαρτησία σου και την αυτοκυριαρχία σου. Επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς πως τελικά δεν ταιριάζατε όπως νόμιζες σε όλα, παρά είχες επηρεαστεί απ’ τον ενθουσιασμό σου για το συγκεκριμένο πρόσωπο κι ήθελες να το εντυπωσιάσεις. Έκραζε για παράδειγμα τη μουσική που άκουγες, αλλά εδώ που τα λέμε κι οι μαλακίες που σε έβαζε να ακούς δεν είναι καλύτερες.
Η ζωή ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει σε έναν γκόμενο, σε μια γκόμενα. Είναι απλώς άνθρωποι που ήρθαν να σου προσθέσουν κι άλλες εμπειρίες ζωής, κι ο χρόνος απέδειξε ότι για να μην έμειναν, άρα δεν έκαναν για σένα. Οπότε τι να λέμε;
Τελικά λοιπόν, είναι ωραίο να μην περιμένεις μήνυμα από κανέναν. Ή για να έχουμε καλύτερη διατύπωση: είναι ωραίο να μην περιμένεις μήνυμα από κάποιον που (ξέρεις πως) δεν πρόκειται ποτέ να στείλει. Κι αν θα στείλει, όταν θα στείλει, θα ‘ναι αργά.
Γράφει η Ειρήνη Μανουσαρίδου
